Nietypowe i rzadkie odmiany świerzbu

Åšwierzb norweski

Świerzb norweski to najcięższa z możliwych odmiana świerzbu. Choroba ta najczęściej jest diagnozowana u osób, które mają obniżoną odporność, przebywają w zakładach zamkniętych lub są upośledzone umysłowo. Przebieg tej choroby jest znacznie cięższy niż w przypadku klasycznej odmiany. O pojawieniu się u pacjenta świerzbu norweskiego świadczą suche, a w niektórych przypadkach wilgotne strupy, które pojawiają się praktycznie na całym ciele. Podobnie jak w przypadku zwykłego świerzbu, tej odmianie również towarzyszy nieprzyjemny świąd. Aby dokonać dokładnej diagnozy pacjenta, lekarz musi wykonać badanie mikroskopowe, które ukaże zlokalizowane w skórze roztocza świerzbowca.

Osobie, która cierpi na ten typ świerzbu, zaleca się izolację, w trakcie której odbywa się leczenie. Chory leczony jest przez ok. 2 dni keratynolitykami, poprzez wcieranie specyfików w skórę. Leki te ograniczają łuszczenie się skóry oraz blokują dalsze rozprzestrzenianie się pasożytów wywołujących chorobę. Leczeniu powinny również poddać się wszystkie osoby z bliskiego otoczenia chorego. W czasie terapii podstawowej ważne jest oczywiście przestrzeganie higieny, częste mycie ciała wodą z mydłem, oraz zmiana bielizny. Dodatkowo można stosować krem przeciwświerzbowy. W przypadku świerzbu norweskiego, należy także smarować skórę głowy.

Po zakończonej terapii, istnieje możliwość stosowania Ivermectinu, czyli doustnego leku, który stosuje się w ciężkich przypadkach choroby. Mimo, iż lek może wywoływać skutki uboczne, jest on najskuteczniejszym specyfikiem w walce z tą najcięższą odmianą świerzbu. Stosowanie leku może skrócić cały proces leczenia, a tym samym zminimalizować lub całkowicie wykluczyć ewentualność powikłań.

Świerzb odzwierzęcy

Świerzb odzwierzęcy to rzadka odmiana świerzbu. Z reguły ludzie zarażają się tą chorobą od siebie nawzajem, jednak istnieją przypadki zarażenia od zwierząt. Są to jednak bardzo łagodne odmiany, ponieważ pasożyty powodujące świerzb zwierzęcy nie są w stanie przeżyć w skórze człowieka. Zarażenie tą odmianą powoduje delikatne uczucie swędzenia oraz pieczenia skóry. Świerzbu odzwierzęcego nie trzeba leczyć, ponieważ wszelkie objawy same znikają w niedługim czasie.

Podsumowanie

Świerzb, mimo iż nie jest poważną i zagrażającą życiu chorobą, może być bardzo uciążliwą przypadłością, z którą, przy braku odpowiedniego leczenia, ludzie zmagają się latami. Nie warto lekceważyć symptomów sugerujących, że być może mamy do czynienia właśnie z tą chorobą, ponieważ im później podejmie się leczenie, tym objawy będą bardziej dokuczliwe. Poza tym nieleczona przypadłość może doprowadzić do nieprzyjemnych powikłań takich, jak zakażenia, które będą jeszcze trudniejsze do zwalczenia niż samo schorzenie. Mimo, iż świerzb nie jest w dzisiejszych czasach utożsamiany z chorobą, na którą zapadają głównie ludzie z nizin społecznych mieszkających w złych warunkach sanitarnych, nadal przypadłości tej towarzyszy poczucie wstydu. Zupełnie niepotrzebnie. Świerzb jest chorobą, jak każda inna i nawet w przypadku wyjątkowego przestrzegania higieny osobistej, istnieje ryzyko zakażenia. Jednak dzięki dzisiejszej medycynie, możemy dużo szybciej niż kiedyś pozbyć się towarzyszących schorzeniu, nieprzyjemnych dolegliwości.